Biblioteka

 

Wiersze uczniów naszej szkoły tworzone pod kierunkiem polonistki p. M. Knurek.

 Może i Ty piszesz? - tutaj możemy je zamieścić.

 

Tam gdzie spadają Anioły

Żyjesz na Ziemi bezkarnie

Czy wierzysz w Anioły z Nieba?

Czy są dla Ciebie realne?

Tak jak kawałek Chleba?

 

Dziecko idące do szkoły

I Pan idący do pracy

Dziecko zobaczy Anioły

A Pan nic nie zobaczy

 

Dorosły spojrzy w górę

Kukając zza szyby

Zobaczy białe chmury

płynące jak Ryby

 

Dziecko zerknie w górę

Tak jak kot zza drzewa

Nie zobaczy chmury

Lecz kawałek Nieba

 

Gdy pióro z Nieba spadnie

I Babcia je podniesie

Szybko babcia  zgadnie

Że wiatr pierze niesie

 

Lecz gdy wnuczek znajdzie pióro

To prędko narobi hałas

Bo nie zdobył pióra

lecz Nieba trochę znalazł

 

Ciotka z Wujkiem są zajęci

Więc gdy nawet Anioł spadnie

Ich ten widok nie zakręci

I serc ich nie skradnie

 

Dlaczego Ludzie tak odmienne zdania mają?

A ich poglądy się ciągle kłują?

Dorośli rozum od serca oddzielają

A dzieci rozum w sercu czują

 

 

Szczepan Tomkowicz, kl. III G

 

 

***

Tam gdzie spadają Anioły

Ludzie dobra nie dostrzegają

Wydaje się im, że świat jest wesoły

Nie widzą ile podobieństw wokół mają

 

Żyją wśród swoich spraw samotnie

nie chcą dotknąć ręki Boga

Tylko dziecko widzi Anioły przy oknie

Ono wierzy zawsze, nie tylko jeśli trwoga

 

Ta wiara dziecięca nadzieję mi przywraca,

że świat to może być coś pięknego

Dlatego warto myślami wracać

Do uczucia w sersu zamkniętego

 

Łukasz Prach, kl. III G

 

 

… spadają Anioły

 

Tam gdzie spadają Anioły

Nawet dzień wygląda tak samo

Nad lasem niebo rozciągnięte

I tylko jęk słychać w oddali-

Delikatnie upada jego ciało

Nikt nad nim nie zapłacze

Odejścia nie zauważą

Mroczne siły go pokonały

Ostatni dech życia mu zostawiają…

 

Takich jak on jest niewielu

Z dobrym sercem, pięknym wnętrzem, aurą anielską

Niewielki dla świata

Lecz moim całym światem-

Aniołem Stróżem człowieka

Samotnego, pokaleczonego, rozsypanego

Spragnionego bliskości duszy …

Lucyfer – niosący światło

Mojego smutku wicher najgłośniejszy

Nie jest w stanie zagłuszyć

 

Karolina Leśniak kl. III G

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Alojzy Metzger: od 1888r. Burmistrz Miasta Jasła, zmarł około 1906 roku (brak dokładnej daty). W czasie pogrzebu (lipiec) rozszalała się burza, piorun zabił konia przy karawanie, a grad wielkości orzecha włoskiego wybił szyby niemal w całym mieście.

OSTATNIA DROGA BURMISTRZA METZGERA

Burmistrzowski kondukt jedzie,

czarny go prowadzi koń,

a w żałobnym, cichym śpiewie

z karawanu śpiewa On.

 

Burza dmucha w koła wozu,

a na trumnę pada deszcz,

któżby widział i pomyślał,

że w tej burzy On też jest.

 

Złoty lipiec więc wciąż świeci

słońce sponad bladych chmur,

za konduktem jego dzieci

niosą w spadku pełen wór.

 

Koń się chwieje, głód mu ściska

przemoczony deszczem brzuch,

ciągle słyszy mdłe wyzwiska,

które pana krzyczy duch.

 

Koń na ziemię zimną pada,

burmistrz się piorunem mści,

bo mu szybciej iść wypada

złożyć w dole własne dni.

 

A wiatr zimny ludziom wtłoczy

krwawo – żółty błysku huk,

nim grad wpadnie w łzawe oczy,

napnie się w swej trumnie trup.

Nie dojechał burmistrz Jasła

na alei siódmy grób,

tam go chyba pochowano,

gdzie koń dalej nie iść mógł…

_________________________________________________________________________________

Bądźcie świadkami miłosierdzia 

 

Miłosierdzie

Takie banalne

Wystarczy uśmiech, kilka słów

I po sprawie

Swoje zrobiłam

Ale czy aby na pewno?

Czy to wszystko na co Cię stać?

 

Nie!

 

Czemu koło bezdomnego przechodzisz obojętnie?

Czemu słysząc cichy szloch zatykasz uszy?

Czemu widząc palącego młodzieńca odwracasz wzrok?

Czemu przyjmując cios wymierzasz następny?

 

Jesteśmy miłosierni tylko wtedy

Gdy

Jest nam to na rękę

W innym wypadku

Udajemy

Kłamiemy

Szukamy wymówek

 

Ale nie załamuj się

Pomyśl

I zmień to

 

Wstań z kanapy i idź

Szerzyć miłosierdzie

Na cały świat

 

Jeśli będzie to trudne

A będzie

Zawierz to temu

Jedynemu

Który czuwa

Który miłuje

Który sam jest pełen miłosierdzia

 

Kornelia Zywar, III G

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

***

Nie bardzo wiemy,

Jak dobrze czynić?

Jak być miłosiernym?

Jak nie smucić Boga?

Jak kochać ludzi?

Lecz dążmy do tego,

Byśmy stawali się

Doskonalsi,

Każdego dnia,

Z każdym uczynkiem.

                                    Szczepan Tomkowicz, II G

 

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

„…”

Życie

Niby tak łatwe i proste

A jednocześnie tak trudne i skomplikowane

W monotonii każdego dnia pamiętaj

By mimo wszystko iść za Panem

Jego drogami

Jego ścieżkami

Tym górskim szlakiem

I łez potokiem

Niosąc z Nim krzyż

Krzyż grzechów naszych

 

Każdą przykrość

Krzywdę

Zniewagę

Ciężką chwilę

Bądź w stanie przezwyciężyć

Jak Chrystus na krzyżu

Tak i Ty na co dzień

Odważnie, pokornie

Swoje serce miej

Pełne miłosierdzia

Dobra

I przebaczenia

Kochaj, wybaczaj, walcz

Każdym słowem dawaj świadectwo

Przesiąknięte wiarą, bólem, nadzieją

Jakby krwią Chrystusa

I ilekroć się pomodlisz,

Wierz mi

Wygrałeś

                                    Karolina Leśniak, II G

 

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""'

Małgorzata Kaczkowska

SilverVege , kat. I

 

„List do M.”

Siedzę sama w zimnym pokoju.

Pusto jakoś.

Białe ściany jakby bardziej poszarzały.

Nie ma już obrazów

Zwinięto zasłony

Światło zgasło

A pudełka ze zdjęciami nie ma już w kącie, zabrano je.

 

Tylko stary, biały kredens został na swoim miejscu i szuflada tak samo skrzypi.

Jakby wspomnienia zachowały je w nienagannym stanie.

 

I głucho. I cicho. I zamilkł niegdyś codziennie słyszany głos.

Wiosenne fiołki już nie kwitną.

Herbata się nie parzy.

Filiżanka stoi pusta, bardziej wyblakła.

Jakby czekała na dotyk znajomej dłoni.

 

Nasłuchuję… cisza.

Nie ma Ciebie.

To miejsce zamilkło, wyblakło.

W odwiecznej żałobie po stracie najważniejszej cząstki siebie.

 

Wychodzę.

Kiedyś się jeszcze spotkamy…

 

 

„List do hejtera”

Od dzisiaj każdego dnia uśmiech na twarzy

Szczery

Fałszywy

Kto by się tam czepiał?

 

Cichy głos młodego poety

W świecie zabłąkanych myśli

 

Jestem wariatką – powiedz

Jestem inna –wykrzycz

Daj upust swojej nienawiści do mnie.

Powiedz to teraz!

Brak Ci odwagi?

Ile jeszcze mam czekać?

No dalej

…

Czekam i czekam i brak reakcji

 

Znów przyjdzie nam spotkać się w internetowym świecie

Bo tylko tam powiesz mi co Ci leży na sercu.

 

„Bóg zapłać” w Twoją stronę

I „do zobaczenia”

Jutro się widzimy przez szklany monitor.

Czekam.

 

MK

„Uczucia”

Samotność dusi mnie od wewnątrz

Płacze moja dusza

Lękam się

 

Komfort psychiczny uciekł

zadławiony

stłamszony

 

włączył się wygaszacz

na ekranie telefonu

ktoś wcześniej dzwonił

nie odebrałam

 

Powolny procesor zwany mózgiem

przejmuje kontrolę

 

Wyłączyłam uczucia

Wystawię je na allegro z dopiskiem „Oddam w dobre ręce”

Ofert kupna brak

 

Bo przecież po co je komu do szczęścia potrzebne?

 

MK

„Nasz przypadek”

Nie zrozum mnie źle, ale chyba podświadomie milkną moje myśli o Tobie.

Każde słowo wypowiadam ciszej,

Każde miejsce pomijam coraz częściej.

 

Uratuj mnie – bo wspomnienia nagle tracą swoją wartości

I stają się tylko kolejnym zdjęciem w czarno-białym albumie.

 

Nie zrozum mnie źle, jednak chyba to nie było tego warte.

Zbyt dużo wypłakanych łez

Zbyt dużo nieprzespanych nocy.

 

Teraz rozmawiamy, jak nieznani sobie ludzie.

Mijamy się na ulicy, jakbyśmy się nigdy nie spotkali.

 

I nie zrozum mnie źle, ale tak już bywa,

również w naszym przypadku…

MK

 

 

Zabijam nadzieję.

Zabijam szczęście.

Zabijam miłość.

Zabijam samą siebie od wewnątrz.

Przywdziewam sztuczny uśmiech i w duchu błagam, żeby nikt nie zapytał się: „Co u Ciebie?”.

I co mam odpowiedzieć?

Że świat mnie zniszczył?

 Że ludzie mnie wyśmiali?

…

Uporczywie szukam wiary, nadziei, miłości.

Kiedyś może znajdę…

–odpowiadam cicho i odchodzę„Wszystko po staremu…”

żeby szukać szczęścia…

Error.

 

 

Codziennie przemierzany korytarz.

Twarze ludzi, których znam od lat.

A jednak coś się zmieniło.

…

Zaczęłam patrzeć inaczej na świat.

Na życie.

Bardziej krytycznie…

 

 

Dlaczego?

Czy Ty poznałeś co to kłamstwo?

Czy Ty poznałeś co to samotność?

Czy Ty poznałeś co to strata przyjaciela?

Czy Ty poznałeś co to załamanie?

Czy Ty poznałeś co to miłość?

…

A no fakt.

Tego ostatniego to i ja nie poznałam…

 

 

 

 

Error.

 

Przyjaciel.

Poznałam Cię w potrzebie, kiedy byłam na skraju załamania.

Jesteśmy tak różne. A jednak tak podobne.

Tak. My. Ludzie po przejściach.

 

 

Już prawie 4 lata.

Jednak mimo tego dalej rozumiemy się bez słów.

I dalej możemy śmiać się do północy.

Możemy wspólnie rozmawiać o naszych problemach.

 

 

Ty wiesz, że po czekoladzie głupieję

- jednak mimo wszystko dalej kupujesz mi ją na urodziny. Gorzką z orzechami.

Ty wiesz, że nie ufam każdemu

- dlatego zawsze powtarzasz „Wiesz, że możesz mi zaufać”.

Ty wiesz, że czasem lubię powiedzieć coś moją własną filozofią

- jednak i tak to rozumiesz. Co mnie dziwi, bo czasem sama nie wiem co mówię.

I nawet kiedy zapomnisz o czym mówiłaś

- ja zawsze Cię słucham.

Ty wiesz jaka jestem. Ja wiem jaka Ty jesteś.

 

 

DZIĘKUJĘ CI…

 

Error.

 

Error.

Przepraszam za moją krytyczną opinię o świecie i ludziach, która w niektórych budzi niechęć do mojej osoby.

 

Małgorzata Kaczkowska

Gimnazjum w Jabłonicy Polskiej

_____________________________________________________________________________________________ 

 Gabriela Gerlach 

 

Dziękuję

 

Dziękuję Ci Janie Pawle II za każdy Twój uśmiech.

Za serce gorące i wiarą wypełnione.

Ty dałeś mi siłę i pokazałeś drogę,

bym doszła szczęśliwie do domu Ojca.

 

Przeszedłeś wiele i los Cię nie oszczędzał.

Wspinałeś się na górę cierpienia.

Duma Cię rozpiera żeś Polak! Nie inny.

I w polskiej młodzieży pokładasz nadzieję.

 

Akceptowałeś każdego człowieka

i kochałeś bardziej niż siebie.

A teraz patrzysz na ukochaną Polskę

będąc w Królestwie Niebieskim w Niebie.

 

 """""""""""""""""""""""""""""""

 

Mój Pan

 

Służyć Tobie będę zawsze,

po to przecież żyję!

I choć, mam dni słabsze

Ciebie do serca przyjmę.

 

 

Bo bez Ciebie moje życie nic nie znaczy wprawdzie

Jałowe i mizerne…

A ciało jakby spetryfikowane

Nie czułe i zimne jak kamień.

 

 

Rozpal Jezu w sercu ogień,

niech topnieje zimny lód…

lód, co grzechów atrybutem

Przygniótł moje serce znów.

                                        

                                                                     Zaczarowana

                                                                          Kl. I gimnazjum

 """""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

 

Veritas

 

Jestem niechciana, nudna i niepotrzebna,

zbyt poważna, zbyt dosadna.

Niszczę ich idealny scenariusz,

w którym niezmierzone pokłady kłamstwa.

 

 

Lecz jestem z tego dumna i będę trwać dalej

Głoszona przez serca lśniące szczerością

Wiele już ludzi poległo przeze mnie…

To ja prawda!

A Ty wierzysz we mnie?

 

                                                                       Zaczarowana

                                                                          Kl. I gimnazjum

 

 """"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

Życiowa klatka

 

Bo ja chcę uciec stąd

I porzucić ciężar trosk.

Rozłożyć skrzydła,

unieść się w powietrze.

Poczuć chłodny wiatr

i polecieć w dal.

 

 

Zobaczyć jak to jest

 - niczym się nie martwić.

Stanąć odważnie

 i ze świata zakpić!

Śmiać się, tańczyć

 i dotykać nieba

Tego mi właśnie…

 teraz potrzeba!

 

 

Kiedyś jednak wrócę

 i wrócą też problemy

Troski, smutki,

niepokój oraz lęki,

lecz wtedy przyjaciele

 dodadzą mi sił,

od nowa rozpalą ogień nadziei

 co się wcześniej w mnie tlił.

 

Zobaczyć jak to jest

 - niczym się nie martwić.

Stanąć odważnie

 i ze świata zakpić!

Śmiać się, tańczyć

 i dotykać nieba

Tego mi właśnie…

 teraz potrzeba!

 

 

                                                                                                                       Zaczarowana

                                                                                                                          Kl. I gimnazjum

.............................................................................................................................................................................

 Justyna Długosz

Mój świat

Mój świat jest poezją pisaną z natchnienia
Mój świat jest muzyką, co ciągle się zmienia

Mój świat też jest tańcem, wirami w przestrzeni

Mój świat - letnim słońcem i liśćmi jesieni.

Mym światem rodzina i ci, co są blisko

Rodzice, brat, siostra, przyjaciel… to wszystko..

 

 

Bez obaw

Kolorem kwiatów maluję życie

Śpiewem ptaków wypełniam ciszę

Pustkę marzeniami zastępuję

Zamiast nudzić się - rysuję

Przyjaciół za samotność wstawiam

I niczego się już nie obawiam.

Lecz czasem przychodzi dzień taki

Smutny, szary i nijaki

Gdy smutki mnie dopadają

I opuścić ochoty nie mają

Wtedy muzyka pomaga na wszystko

Albo przyjaciel, który jest blisko.

 

 

Kawałeczek nieba…

Marzenia są wszystkim, czego nam potrzeba

Marzenia są jak kawałeczek nieba

Gdy będziesz mieć marzenia, zdobędziesz cały świat.

Nieważne pochodzenie, zdolności, ilość lat..

Dzisiaj bardzo niewiele ludzi dba o marzenia

Krzyczą: „Nie mam czasu! Jeszcze tyle do zrobienia!”

O zbyt wiele spraw się troszczyć trzeba

I już nikt nie ma czasu na ten kawałeczek nieba…

 

 

Justyna Długosz

Gimnazjum w Jabłonicy Polskiej

 

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Katarzyna Inglot

***

 Gdy leci sputnik po niebie,

piszę krótki list do Ciebie.

Liczę gwiazdy, satelity

patrzę w niebo jak głaz wryty,

Gdy leciutki wietrzyk dmucha

i coś szepcze mi do ucha.

Byłam znowu zamyślona,

pisząc słowa wciąż od nowa.

Wciąż Cię widzę przed oczami,

gdy wyrażasz mnie słowami.

Jak dotykam twoje dłonie,

czuję, że me serce płonie.

Gdy patrzymy sobie w oczy,

to nas miłość wtem zaskoczy.

Napisałabym to w liście , 

tak jak wy pisalibyście.

O skończonej mej miłości, 

w której nie było deka radości.

 

 

                                                                                                                              Katarzyna Inglot

                                                                                                                                        Gimnazjum w Jabłonicy Polskiej

 

********************************************************************************************************************

 

Po co było całować i kłamać? 

Po co było zajmować mi czas?

Po to, aby me serce złamać,

Pozostawić smutek i żal?

Całowałeś, mówiłeś, kłamałeś,

by truciznę w me serce wlać.

A ja głupia na próżno wierzyłam,

teraz przyszło mi się z Ciebie śmiać.

Nas już nie ma i nie będzie , 

sam się chwaliłeś o tym wszędzie…

 

 

Katarzyna Inglot

 

***

 Siedziała na czereśni i myślała o życiu,

W którym jest lubiana i kochana 

przez najważniejsze osoby w jej życiu.

W którym chciała żyć normalnie,

jak wszyscy inni ludzie.

W którym nie żałowałaby swoich błędów

popełnionych w przeszłości.

W którym miałaby spokój,

a nie tak jak teraz…

W końcu zasnęła.

Przebudzając się pomyślała, 

że to był jeden wielki sen.

 

Katarzyna Inglot /Gimnazjum w Jabłonicy Polskiej/

 

 """""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

 

SAMOTNOŚĆ

Ile ludzi codziennie obok siebie przechodzi?

Bez słowa, uśmiechu, tak obojętnie

Idziesz obok ze spuszczoną głową

Wtapiając się w tłum, który nieustannie gdzieś biegnie…

 

Wchodzisz do domu zawsze smutnego

Weje w nim pustką i ciemnością

Jest pozbawiony ciepła rodzinnego

Otoczony szarą codziennością

 

Siedzisz na krześle i patrzysz w okno

Wciąż słyszysz jak deszcz w szybę uderza,

A jego krople jak złote litery

Układają się w słowa pacierza…

 

Odwracasz się, lecz nie ma nic

Prócz czterech ścian przesiąkniętych twym płaczem

I patrzą na ciebie jęcząc cały czas

„Bo przecież może być inaczej”

 

Ty wiesz najlepiej co to samotność

Bo każdy poranek i wieczór zły

I głucha cisza

Czegoś brak

Żal do wszystkiego

Uśmiech przez łzy…

 

I widzisz dom w bańce mydlanej

Przytulny, ciepły i jasny

Rodzinę, przyjaciół radość swą

W swym smutnym mieszkaniu ciasnym

 

Lecz dlaczego tego nie chcesz?

Dlaczego szczęścia nie pragniesz?

Bo nie znasz miłości

I w smutnej ciszy gaśniesz…

 

 

NADZIEJA W ANIOŁACH

Siedzi sama

Zupełnie sama

W najciemniejszym kącie swojego świata,

Swojego domu.

W kącie, w którym podłoga gnije od potoku łez

W kącie, w którym wtula swe obarczone troskami plecy.

Patrzy.

Patrzy w puste ściany

Jakby były pokryte sadzą

Ta sadza to nienawiść.

Nienawiść,

Którą wpoili jej źli ludzie,

Za którą ci dobrzy skazali ją na wieczne osamotnienie.

Osamotnienie.

We własnym domu, niby pełnym miłości

Miłości, ale nie do niej.

Miłości lecz fałszywej.

Płacze.

I …nagle dostrzega na czarnych ścianach cień tego,

Co chciała kiedyś osiągnąć.

Teraz wie, że nie ma siły,

Że jest słaba,

Samotna,

Niekochana.

I gdy już zaczyna jej brakować łez

Zjawia się ON.

To ON wyciąga do niej dłoń,

Dłoń białą i czystą,

Dłoń ciepłą.

Już się nie boi.

Bierze jego dłoń,

Wiedząc, że się podniesie!

Bo ON jest z nią!

Wiedząc, że nigdy jej nie opuści!

Nie zawiezie!

Nigdy!

Nigdy!

 

 

REFLEKSJE

I cóż z tych moich wierszy?

Wielką poetka nie jestem i nie będę…

Kto będzie czytał te wszystkie moje mądrości?

Kogo obchodzą moje problemy?

Komu zależy na moich smutkach i radościach…

Kogo ciekawią te poetyckie, jakże nudne obrazy?

Czy można być Wielkim wśród tłumu?

Ryzykiem jest się wychylać,

Lepiej nie narażać się na krytykę innych…

Najłatwiej wtopić się w tłum krzyczących,

Przygłuszyć sumienie, odrzucić milczenie,

Pozostawić wyrzuty sumienia…

Trzeba być masą tak mówią inni…

Może maja rację… Może się mylą…

Nie wiem…

To ich zdanie nie moje…

By być Kimś należy walczyć,

By być Sobą należy nim być.